Call of Duty 4: Modern Warfare 4th Prestige
CLICK HERE FOR BLOGGER TEMPLATES AND MYSPACE LAYOUTS »

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Τί είναι αγάπη τελικά ;

Ένα περίεργο συναίσθημα πλημμύρισε σήμερα τη καρδια μου...
Μια ανεξήγητη μελαγχολία, χωρίς λόγο μάλλον, αλλά ιδιαίτερα έντονη...

Σκέψεις άρχισαν να κατακλίζουν το μυαλό μου, που συνήθως αποφεύγω με μεγάλο πείσμα να φέρω στο νου μου, γιατί ποτέ δε καταφέρνω να τις "δαμάσω", να τις εξηγήσω...
Σκεφτόμουν, σκεφτόμουν, σκεφτόμουν... και αναρωτήθηκα, τί είναι αγάπη;
Κι έτσι ξεκίνησε ένας σύντομος μονόλογος με τον εαυτό μου..
Ξέρω τί είναι αγάπη... Σίγουρα το ξέρω...

Αγάπη είναι όταν κάθε πρωί ανοίγοντας τα μάτια σου αντικρύζεις κάθε σημείο του σπιτιού διαφορετικό απ' ότι το είδες πριν τα κλείσεις, λουσμένο μέσα στο, απλόχερα δοσμένο, φως του ήλιου και στον λευκό πλέον χάρτη του μυαλού σου αρχίζουν αργά και πάλι να γράφονται ονόματα...
Ονόματα αυτών που σε κάνουν πριν καλά καλά τραβήξεις τα μαλλιά από το νυσταγμένο πρόσωπό σου, να χαμογελάσεις.

Όταν βυθίζεσαι στο καναπέ μετά από μια δύσκολη μέρα και παίρνεις μια βαθιά ανάσα χωρίς να νιώθεις τη καρδιά σου δεμένη αλλά νιώθοντας ανακούφιση και πληρότητα.. αυτό είναι αγάπη...
Η αγάπη δεν είναι μία λέξη που μπορεί να ερμηνευτεί με μία άλλη λέξη...

Η ΑΓΑΠΗ είναι ένα νοητό δοχείο, που μέσα του κρύβονται χιλιάδες λέξεις, λόγια, εικόνες, συναισθήματα... πράγματα που δε μπορείς να δεις αλλά ξέρεις πως υπάρχουν γιατί τα νιώθεις, τα βιώνεις, τα γεύεσαι και τα αισθάνεσαι μέσα σου...

Είναι στιγμές που ο νους δεν ερμηνεύει...
Σταματά να δίνει ενέργεια για σκέψη...
Σίγουρα κανείς δε περιμένει εμένα για να γνωρίσει τη αγάπη..
Τη γνωρίζει ήδη...
Είναι  δική του...
Είναι μέσα του...



"Τι είναι η αγάπη;
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο,
αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο,
αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας.
Σμίγουν οι δύο και γίνοναι ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ..."

Νίκος Καζαντζάκης

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Sunset ...




Όταν η μουσική γεμίζει το κενό που δε μπορούν να γεμίσουν οι λέξεις....

❊ΑΝΟΙΞΗ❊


Ἄνοιξη μ.Χ.

Πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη
φόρεσε χρώματα ἀνοιχτὰ
καὶ μὲ περπάτημα ἀλαφρὺ
πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη
πάλι τὸ καλοκαίρι
χαμογελοῦσε.

Μέσα στοὺς φρέσκους ροδαμούς
στῆθος γυμνὸ ὡς τὶς φλέβες
πέρα ἀπ᾿ τὴ νύχτα τὴ στεγνὴ
πέρα ἀπ᾿ τοὺς ἄσπρους γέροντες
ποὺ συζητοῦσαν σιγανὰ
τί θά ῾τανε καλύτερο
νὰ παραδώσουν τὰ κλειδιὰ
ἢ νὰ τραβήξουν τὸ σκοινὶ
νὰ κρεμαστοῦνε στὴ θηλιὰ
ν᾿ ἀφήσουν ἄδεια σώματα
κεῖ ποὺ οἱ ψυχὲς δὲν ἄντεχαν
ἐκεῖ ποὺ ὁ νοῦς δὲν πρόφταινε
καὶ λύγιζαν τὰ γόνατα.

Μὲ τοὺς καινούργιους ροδαμούς
οἱ γέροντες ἀστόχησαν
κι ὅλα τὰ παραδώσανε
ἀγγόνια καὶ δισέγγονα
καὶ τὰ χωράφια τὰ βαθιὰ
καὶ τὰ βουνὰ τὰ πράσινα
καὶ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ βιός
τὴ σπλάχνιση καὶ τὴ σκεπὴ
καὶ ποταμοὺς καὶ θάλασσα
καὶ φύγαν σὰν ἀγάλματα
κι ἄφησαν πίσω τους σιγὴ
ποὺ δὲν τὴν ἔκοψε σπαθὶ
ποὺ δὲν τὴν πῆρε καλπασμός
μήτε ἡ φωνὴ τῶν ἄγουρων
κι ἦρθε ἡ μεγάλη μοναξιὰ
κι ἦρθε ἡ μεγάλη στέρηση
μαζὶ μ᾿ αὐτὴ τὴν ἄνοιξη
καὶ κάθισε κι ἀπλώθηκε
ὡσὰν τὴν πάχνη τῆς αὐγῆς
καὶ πιάστη ἀπ᾿ τ᾿ ἀψηλὰ κλαδιὰ
μέσ᾿ ἀπ᾿ τὰ δέντρα γλίστρησε
καὶ τὴν ψυχή μας τύλιξε.

Μὰ ἐκείνη χαμογέλασε
φορώντας χρώματα ἀνοιχτὰ
σὰν ἀνθισμένη ἀμυγδαλιὰ
μέσα σε φλόγες κίτρινες
καὶ περπατοῦσε ἀνάλαφρα
ἀνοίγοντας παράθυρα
στὸν οὐρανὸ ποὺ χαίρονταν
χωρὶς ἐμᾶς τοὺς ἄμοιρους.
Κι εἶδα τὸ στῆθος της γυμνὸ
τὴ μέση καὶ τὸ γόνατο
πῶς βγαίνει ἀπὸ τὴν παιδωμὴ
νὰ πάει στὰ ἐπουράνια
ὁ μάρτυρας ἀνέγγιχτος
ἀνέγγιχτος καὶ καθαρός,
ἔξω ἀπ᾿ τὰ ψιθυρίσματα
τοῦ λαοῦ τ᾿ ἀξεδιάλυτα
στὸν τσίρκο τὸν ἀπέραντο
ἔξω ἀπ᾿ τὸ μαῦρο μορφασμὸ
τὸν ἱδρωμένο τράχηλο
τοῦ δήμιου π᾿ ἀγανάχτησε
χτυπώντας ἀνωφέλευτα.

Ἔγινε λίμνη ἡ μοναξιὰ
ἔγινε λίμνη ἡ στέρηση
ἀνέγγιχτη κι ἀχάραχτη.

16 Μαρτ. ῾39
Γιῶργος Σεφέρης


Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Μαζί με τον εαυτό μου....


... Δεν έχω σκέψεις, λόγια ή συναισθήματα αυτή τη στιγμή, μόνο μια ανάγκη να γράψω.

Τελικά μου αρέσει αυτή η ηρεμία; ...ή μήπως όχι;

Το λογικό θα ήταν να ξέρω.. αλλά όταν ρωτάω τον εαυτό μου στις συχνές "συζητήσεις" που έχω μαζί του.. δε γνωρίζει.. δεν έχει να μου πει κάτι.. ή απλά εγώ δε μπορώ να δω αυτά που πρέπει να δω..

.....
.....
.....
..Η ώρα περνάει..  κι ακόμα ησυχία...
Νομίζω πως πιέζω τον εαυτό μου να νιώσει.. εγώ που πάντα έλεγα πως η καρδιά δε μπορεί να νιώσει όταν δε θέλει ... Δε μπορεί να νιώσει όταν δε θέλω...

Έρχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή μας που πρέπει να πούμε ένα ΝΑΙ ή ένα ΌΧΙ ...  Να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε να προχωράμε στο δρόμο που βαδίζουμε ή αν θα χαράξουμε ένα νέο μονοπάτι.. αβέβαιο ίσως αλλά με προοπτικές να εξελιχθεί όπως το ονείρευόμαστε....

Μερικές στιγμές πραγματικά δε θέλω ν' ανοίξω αυτό το μαγικό κουτάκι μέσα μου.. αυτό που κρύβει τις σκέψεις, τα όνειρα, τα συναισθήματα...τους φόβους.....
Πως είναι δυνατόν μόνο οι τελευταίοι να δραπετεύουν, είτε το θες είτε όχι...;

....
....
....
Κι ακόμα νιώθω άδεια... οι δείκτες του ρολογιού κινούνται ακούραστοι κι αυτό με μπερδεύει ακόμη πιο πολύ..

Ο χρόνος κυλά..
Οι στιγμές γίνονται παρελθόν..
Οι σκέψεις αναμνήσεις..

..μα εγώ μένω ακόμα στο παρόν μου.. εδώ και ώρα βρίσκομαι στην ίδια πραγματικότητα.. τη δική μου πραγματικότητα.....
...στέκομαι στη μέση αυτού του λαβύρινθου και περιμένω.....

 θα έρθει η στιγμή.. θα έρθει η μέρα που θα βρώ το νήμα που θα με οδηγήσει έξω..

Μέχρι τότε θα μείνω εδώ κοιτάζοντας ψηλά.. ψάχνοντας μέσα μου...




Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Όνειρό μου... ο ουρανός !


Τους είπα πως το όνειρό μου είναι να πετάξω..
να πλανιέμαι ελεύθερη στον ουρανό..
να νιώθω το δροσερό αέρα να χτυπάει το πρόσωπο και το στέρνο μου και να περναει μέσα από τα δάχτυλά μου..
να αισθανθώ τη στιγμή της απόλυτης ελευθερίας.. όχι για πολύ.. όσο αρκεί για να την εκτιμήσω..
τους είπα πως θέλω να χαθώ στο γαλήνιο γαλάζιο, στη λάμψη του ήλιου, στις μαγικές, παρθένες μυρωδιές της φύσης, ..στο όνειρο ..σ τη ζωή…. 
Τους είπα πως τα φτερά της ψυχής μου είναι μουδιασμένα.. αλλά δε θα πάψω να προσπαθώ.. κάποια μέρα θα αποδράσω από τα δεσμά που έχουν δημιουργήσει γύρω μου..
τους είπα πως θα τα καταφέρω.. και θα το κάνω.. όχι για να αποδείξω σε εκείνους οτί μπορώ.. αλλά για να το ζήσω..
ΓΙΑ ΜΕΝΑ !

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

- Αυγή -

Για μένα η αυγή ήσουν εσύ.. -το ομορφότερο όνομα- .. ήσουν η χαρά μέσα στη χαρά μου.. η λύπη πριν τη λύπη μου.. ήσουν το φως μου γαλήνευε τη καρδιά μου.. η φωνή που ήθελα να ακούσω.. τα μάτια που πάντα ήθελα να βλέπω..
Άγγελε μου..
Όμορφέ μου άγγελε…… ψυχή μου... τίποτα δεν είναι αρκετό… καμμία λέξη δε μπορεί να χωρέσει τα αισθήματά μου για σένα.. καμμία φράση και κανένα ποίημα… εσύ ήσουν τα λόγια..οι φράσεις .. τα ποιήματα.. ΕΣΥ !  Η εικόνα σου και μόνο.. Όλα αυτά που ήσουν και θα είσαι για πάντα για μένα.. ακόμα κι αν βρίσκεσαι κάπου αλλού.. κάπου πολύ μακριά αλλά συγχρόνως και πολύ κοντά μου.. ποιος ξέρει άραγε....
Περιμένω ακόμα ένα σημάδι σου.. ένα ψίθυρό σου.. ένα νοερό άγγιγμά σου.. να φέρει και πάλι το χαμογελό που έφυγε μαζί σου… Τώρα πια πιστεύω στους αγγέλους πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.. πρέπει να πιστέψω.. έτσι σε φέρνω κοντά μου.. και το έχω τόση ανάγκη αυτό…
Σ’ αγαπάω με όλη τη δύναμη που μου δίνει η καρδιά μου..
Σε σκέφτομαι...
Μου λείπεις...
Σ’ αγαπώ

7/2/2011