Sunset ...

Όταν η μουσική γεμίζει το κενό που δε μπορούν να γεμίσουν οι λέξεις....

❊ΑΝΟΙΞΗ❊

Ἄνοιξη μ.Χ.

Πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη

φόρεσε χρώματα ἀνοιχτὰ

καὶ μὲ περπάτημα ἀλαφρὺ

πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη

πάλι τὸ καλοκαίρι

χαμογελοῦσε.

Μέσα στοὺς φρέσκους ροδαμούς

στῆθος γυμνὸ ὡς τὶς φλέβες

πέρα ἀπ᾿ τὴ νύχτα τὴ στεγνὴ

πέρα ἀπ᾿ τοὺς ἄσπρους γέροντες

ποὺ συζητοῦσαν σιγανὰ

τί θά ῾τανε καλύτερο

νὰ παραδώσουν τὰ κλειδιὰ

ἢ νὰ τραβήξουν τὸ σκοινὶ

νὰ κρεμαστοῦνε στὴ θηλιὰ

ν᾿ ἀφήσουν ἄδεια σώματα

κεῖ ποὺ οἱ ψυχὲς δὲν ἄντεχαν

ἐκεῖ ποὺ ὁ νοῦς δὲν πρόφταινε

καὶ λύγιζαν τὰ γόνατα.

Μὲ τοὺς καινούργιους ροδαμούς

οἱ γέροντες ἀστόχησαν

κι ὅλα τὰ παραδώσανε

ἀγγόνια καὶ δισέγγονα

καὶ τὰ χωράφια τὰ βαθιὰ

καὶ τὰ βουνὰ τὰ πράσινα

καὶ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ βιός

τὴ σπλάχνιση καὶ τὴ σκεπὴ

καὶ ποταμοὺς καὶ θάλασσα

καὶ φύγαν σὰν ἀγάλματα

κι ἄφησαν πίσω τους σιγὴ

ποὺ δὲν τὴν ἔκοψε σπαθὶ

ποὺ δὲν τὴν πῆρε καλπασμός

μήτε ἡ φωνὴ τῶν ἄγουρων

κι ἦρθε ἡ μεγάλη μοναξιὰ

κι ἦρθε ἡ μεγάλη στέρηση

μαζὶ μ᾿ αὐτὴ τὴν ἄνοιξη

καὶ κάθισε κι ἀπλώθηκε

ὡσὰν τὴν πάχνη τῆς αὐγῆς

καὶ πιάστη ἀπ᾿ τ᾿ ἀψηλὰ κλαδιὰ

μέσ᾿ ἀπ᾿ τὰ δέντρα γλίστρησε

καὶ τὴν ψυχή μας τύλιξε.

Μὰ ἐκείνη χαμογέλασε

φορώντας χρώματα ἀνοιχτὰ

σὰν ἀνθισμένη ἀμυγδαλιὰ

μέσα σε φλόγες κίτρινες

καὶ περπατοῦσε ἀνάλαφρα

ἀνοίγοντας παράθυρα

στὸν οὐρανὸ ποὺ χαίρονταν

χωρὶς ἐμᾶς τοὺς ἄμοιρους.

Κι εἶδα τὸ στῆθος της γυμνὸ

τὴ μέση καὶ τὸ γόνατο

πῶς βγαίνει ἀπὸ τὴν παιδωμὴ

νὰ πάει στὰ ἐπουράνια

ὁ μάρτυρας ἀνέγγιχτος

ἀνέγγιχτος καὶ καθαρός,

ἔξω ἀπ᾿ τὰ ψιθυρίσματα

τοῦ λαοῦ τ᾿ ἀξεδιάλυτα

στὸν τσίρκο τὸν ἀπέραντο

ἔξω ἀπ᾿ τὸ μαῦρο μορφασμὸ

τὸν ἱδρωμένο τράχηλο

τοῦ δήμιου π᾿ ἀγανάχτησε

χτυπώντας ἀνωφέλευτα.

Ἔγινε λίμνη ἡ μοναξιὰ

ἔγινε λίμνη ἡ στέρηση

ἀνέγγιχτη κι ἀχάραχτη.

16 Μαρτ. ῾39

Γιῶργος Σεφέρης

Μαζί με τον εαυτό μου....

... Δεν έχω σκέψεις, λόγια ή συναισθήματα αυτή τη στιγμή, μόνο μια ανάγκη να γράψω.

Τελικά μου αρέσει αυτή η ηρεμία; ...ή μήπως όχι;

Το λογικό θα ήταν να ξέρω.. αλλά όταν ρωτάω τον εαυτό μου στις συχνές "συζητήσεις" που έχω μαζί του.. δε γνωρίζει.. δεν έχει να μου πει κάτι.. ή απλά εγώ δε μπορώ να δω αυτά που πρέπει να δω..

.....
.....
.....
..Η ώρα περνάει..  κι ακόμα ησυχία...
Νομίζω πως πιέζω τον εαυτό μου να νιώσει.. εγώ που πάντα έλεγα πως η καρδιά δε μπορεί να νιώσει όταν δε θέλει ... Δε μπορεί να νιώσει όταν δε θέλω...

Έρχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή μας που πρέπει να πούμε ένα ΝΑΙ ή ένα ΌΧΙ ...  Να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε να προχωράμε στο δρόμο που βαδίζουμε ή αν θα χαράξουμε ένα νέο μονοπάτι.. αβέβαιο ίσως αλλά με προοπτικές να εξελιχθεί όπως το ονείρευόμαστε....

Μερικές στιγμές πραγματικά δε θέλω ν' ανοίξω αυτό το μαγικό κουτάκι μέσα μου.. αυτό που κρύβει τις σκέψεις, τα όνειρα, τα συναισθήματα...τους φόβους.....
Πως είναι δυνατόν μόνο οι τελευταίοι να δραπετεύουν, είτε το θες είτε όχι...;

....
....
....
Κι ακόμα νιώθω άδεια... οι δείκτες του ρολογιού κινούνται ακούραστοι κι αυτό με μπερδεύει ακόμη πιο πολύ..

Ο χρόνος κυλά..
Οι στιγμές γίνονται παρελθόν..
Οι σκέψεις αναμνήσεις..

..μα εγώ μένω ακόμα στο παρόν μου.. εδώ και ώρα βρίσκομαι στην ίδια πραγματικότητα.. τη δική μου πραγματικότητα.....
...στέκομαι στη μέση αυτού του λαβύρινθου και περιμένω.....

 θα έρθει η στιγμή.. θα έρθει η μέρα που θα βρώ το νήμα που θα με οδηγήσει έξω..

Μέχρι τότε θα μείνω εδώ κοιτάζοντας ψηλά.. ψάχνοντας μέσα μου...